راه بسیار و راهبران فراوان. راه انتظارات مردم و هوس های نفوس؛ راه وسوسه های ابلیس و کشش های شیطانی؛ راه خدا و اولیای خدا. آنچه راهها را از یکدیگر متمایز می کند،مقصد و مقصود است. اینکه از کجا، به کجا، چرا و چگونه میرویم باعث شکل گیری مرز میان ما و دیگران می شود.

انسان به حرکت زنده است و برای تحرک، محتاجِ راه و راهنما. راهی که بی انحراف و کاستی، روزهای ناب و دل انگیز را رقم بزند و مسیری محکم و استوار باشد برای دستیابی به کامیابی بی افول و سعادت پایدار دو جهان. راهِ رشد و تعالی، راه علی: «صراط المستقیم امیرالمومنین علی(علیه السلام) است» (منقول از امام صادق ع، نورالثقلین، ج1، ص32)

 موضوع ولایت از مهمترین مباحث قرآنى بشمار مى‌رود، حقیقت ولایت در قرآن از جایگاه بلند اعتقادى برخوردار و از ذخایر و گنجینه‌هاى نهفته در درون و باطن عالم و آدم حکایت مى‌کند ؛ تا آنجا که به غایت منزلت انسانى، یعنى «انسان کامل» که همان مقام «عبودیت و بندگى» است، رسیده و در نتیجه به مقام های رفیع الهى نبوّت، امامت و مانند آن دست یافته است.

شیعه با الهام از آیات قرآن کریم و مکتب اهل بیت علیهم السلام معتقد است در هر زمانى یک انسان کامل که حامل معنویت کلى انسانیت است، وجود دارد که حجت خدا بر خلق است و براى چنین امامِ حامل ولایت تکوینى خاص، مقاماتى مقرر است. از جمله آن مقامات، تسلط امام بر ضمایر و دلهاست. بدین معنا که امام از نظر شیعه یک روح کلى محیط بر همه روحها است.

«ولایت» ارزنده‌ترین نعمت الهى است که به بشر ارزانى گشته است. خداوند سبحان در قرآن مى‌فرماید: «اَلْیَوْمَ اَکْمَلْتُ لَکُمْ دینکُمْ وَ اَتْمَمْتُ عَلَیْکُمْ نِعْمَتی»(مائده/3). «ولایت» اکمال دین و اتمام نعمت است یعنی همان فریضه ولایت امیرمؤمنان..

امام‌ هادی(ع) در زیارت‌نامه جامعه کبیره ، امامان معصوم(ع) را امامان هدایت، چراغ‌های تاریکی‌ها، نشانه‌های پرهیزکاری، صاحبان خرد، پناهگاه مردمان، نمونه‌های اعلای الهی و حجت‌های خدا بر اهل دنیا و آخرت، معرفی و همچنین آن‌ها را جایگاه‌های شناسائی خدا و مسکن‌های برکت خدا و معدن‌های حکمت خدا و نگهبانان سر پروردگار و حاملان کتاب خدا و اوصیای پیامبر خدا (ص)دانسته است.

آیا سزاوار است که با وجود این همه اوصاف زیبا و بی‌شمار از این وجودهای مقدس غافل و حقشان را آن‌طور که باید نشناسیم؟

آیا همینکه به زبان، ابراز دوستی کنیم و در عمل، هم پیاله دشمنانشان شویم، آن بزرگواران را از ما راضی و خُرسند می سازد؟

غفلت از غدیر و ولایت، غافلان را از رفتن بر راه نورانی، به افتادن در چاه ظلمانی رساند و تلاشهای الهی رهبران هدایت را قربانی خدعه های ابلیسی راهبران ضلالت نمود؛ که اگر غدیر فراموش نمی شد، نه فاجعه فاطمیه شکل می گرفت و نه بلای کربلا پدید می آمد و نه مصیبت عظمای غیبت کبرای امام عصر(عج) به طول می انجامید.

بیاییم وارث غدیر را بیش از این در میانه عاشورای غربت و مظلومیت غیبت سالیانمان تنها و بیابان گرد و گریان رها نکنیم.

اگر اسباب فرج امام عصر(عج) را فراهم نمیکنیم، مانع ظهورش نشویم؛ اگر راهگشا نیستیم، سدّ راه نباشیم؛ اگر باعث هدایت نمیشویم، گمراه نکنیم؛ اگر سبب خیری نیستیم، شر نرسانیم؛ اگر خوب گویی را پیشه نمی کنیم، بدگویی ننماییم؛ اگر شکرگزار نیستیم، ناسپاسی ننماییم؛ اگر محبت کردن نمیدانیم، آزار نرسانیم؛ اگر...؛ شاید اینگونه کمتر نمک به زخمهای مردی بزنیم که جان و توان خودش را بر سر راهی نهاده است که پدران بزرگوارش نهادند و فدا نمودند.

بیاییم تا دیر نشده حقیقت غدیر را دریابیم و غدیری_باشیم

 الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی جَعَلَنَا مِنَ الْمُتَمَسِّکِینَ بِوِلاَیَةِ أَمِیرِالْمُؤْمِنِینَ وَ الْأَئِمَّةِ المعصومین عَلَیْهِمُ السَّلاَمُ

گردآوری:روابط عمومی آموزش و پرورش بافق