در سفری که امام جواد علیه السلام از مدینه به کوفه آمدند، به عنوان مزد شتربان 400 دینار دادند. امام وقتی غفلت شتربان را از شکر الهی دیدند ؛ فرمودند :«سبحان الله اما عَلِمتَ اَنهُ لا ینقَطِعُ المزیدُ مِنَ اللهِ حَتی یَنقَطِعَ الشُکرُ مِنَ العباد».

«سبحان الله ،آیا نمیدانی که زیاد شدن نعمت الهی قطع نمی شود مگر آنکه شکرگزاری بندگان قطع شود». امام از ناسپاسی شتربان ناراحت شده و وظیفه ی شکرگزاری در برابر نعمت ها را به وی یادآور شدند.

کمی تامل در این ماجرای کوچک اما بزرگ شاید بتواند تلنگری باشد برای ما انسان ها. انسان هایی که راحت از کنار بزرگ ترین نعمت ها به بهانه تکراری بودن می گذریم و تنها چشم هایمان به لکه های سیاهی است که آن هم از جانب خود ما بر صفحه ی زندگیمان نقش بسته است.

این ماجرا را بهانه ای قرار دهیم ، جهت یادآوری نعمت های بزرگ از جانب خدای رحمن و رحیم ، نعمت هایی که این روز ها دلتنگشان شده ایم. بیایید نعمت ها راببینیم ، بزرگ بشماریم و با استفاده ی صحیح از آن شکرش را به جای بیاوریم. 

29 ذی القعده ، شهادت امام جواد علیه السلام تسلیت باد.